Monachomachia (Ignacy Krasicki) - Pieśń trzecia strona nr 1
Liczniki odwiedzin | Księgi gości | Metal Lyrics | Konwerter | Wolne domeny | Informacje o samochodach | Zakupy w UK | | | ebooki | Czytniki e-booków
Archiwum lektur szkolnych zostało powołane do życia w sierpniu 2005 roku, na łamach serwisu prezentuję książki znanych pisarzy, które są szkolnymi lekturami lub są wartościowe (wg mnie). Wszystkie książki są zamieszczone w serwisie w legalny sposób, pisarze, których książki prezentujemy nie żyją już ponad 70 lat i ich dzieła są obecnie dobrem publicznym, które można rozprowadzać bez uiszczania jakichkolwiek opłat. Zapraszam do korzytania z naszego serwisu :) Jest to prawdopodobnie najlepsza biblioteka on-line. Zapraszam do wymiany poglądów / zbiorów literackich pod adresem e-mail: ksiazki(at)ksiazki.metallyrics.pl.
Szkolne lektury / Monachomachia - Ignacy Krasicki / Pieśń trzecia
::-[ poprzedni rozdział :: spis treści :: kolejny rozdział ]-::
Że dobrze myśleć o chlebie i wodzie, Bajali niegdyś mędrcy zapalczywi. Wierzył świat bajkom, lecz mądry po szkodzie, Teraz się błędom poznanym przeciwi. Już wstrzemięźliwość nie jest teraz w modzie, Piją, jak drudzy, mędrcowie prawdziwi. Miód dobrym myślom żywości udziela, Wino strapione serce rozwesela.
Dały to poznać ojcy przewielebne, Skoro jak mogli, wyszli z refektarza; Wstępując w ślady swych przodków chwalebne, Pełni radości, którą trunek zdarza, Znowu na radę poszli; tam potrzebne Sposoby, środki gdy każdy powtarza, Ojciec Gerwazy od Zielonych Świątek Taki radzenia uczynił początek:
"Nie dość, ojcowie, najeść się i napić. Trzeba tu jeszcze coś więcej dokazać. Kto wie? w dyspucie możem się poszkapić. Ja radzę, żeby tę niezgodę zmazać, Trzeba się wcześnie a dobrze pokwapić. Niech z nami piją - a wtenczas ukazać Potrafim światu, o ich własnej szkodzie, Co może dzielność w największej przygodzie"
"Daj pokój, bracie - rzekł ojciec Hilary- Nie zaczepiajmy rycerzów zbyt sławnych, Wierz doświadczeniu, wierz, co mówi stary: Widziałem nieraz w tej pracy zabawnych, Zbyt to są mocne kuflowe filary, Nie zdołasz wzruszyć gmachów starodawnych. Znam ja ich dobrze, zna ich brat Antoni: Pijem my nieźle, ale lepiej oni".
Już dziewięć głosów było w różnym zdaniu, Gdy kolej przyszła na Elizeusza: "Żeby dogodzić waszemu żądaniu- Rzekł - sprawiedliwa żarliwość mnie wzrusza. Za nic już kufle, w księgach i czytaniu Cała treść rzeczy. Żal mówić przymusza: Minęły czasy szczęśliwej prostoty, Trzeba się uczyć, upłynął wiek złoty!
Z góry zły przykład idzie w każdej stronie, Z góry naszego nieszczęścia przyczyna O ty, na polskim co osiadłszy tronie, Wzgardziłeś miodem i nie lubisz wina! Cierpisz, pijaństwo że w ostatnim zgonie Z ciebie gust książek, a piwnic ruina. Tyś naród z kuflów, szklenic, beczek złupił; Bodajeś w życiu nigdy się nie upił!
Trzeba się uczyć. Wiem z dawnej powieści, Że tu w klasztorze jest biblijoteka; Gdzieś tam pod strychem podobno się mieści I dawno swego otworzenia czeka. Był tam brat Alfons lat temu trzydzieści I z starych książek poobdzierał wieka. Kto wie? może się co znajdzie do rzeczy I słaby oręż czasem ubezpieczy".
Rzekł; a gdy żaden nie wie, gdzie są księgi, Na ich szukanie wyznaczają posły. Żaden się podjąć nie chce tej włóczęgi, A uczonymi wzgardziwszy rzemiosły, Wolna starszyzna od przykrej mitręgi Wkłada ten ciężar na domowe osły: "Bracia kochani, wam to los nadarza ! Posłano w zwiady z krawcem aptekarza.
Między dzwonnicą a furcianym gmachem, Na starożytnej baszty rozwalinach, Laty spróchniały, wiszący nad dachem, Był stary lamus; ten w tylu ruinach Nabawiał nieraz przechodzących strachem, Chwiejąc się z wiatry w słabych podwalinach. Tam, choć upadkiem groził szczyt wyniosły, Po zgniłych krokwiach dostały się posły.
Czegoż nie dopnie animusz wspaniały! Przy pożądanej mecie ich postawił. Drzwi okowane posłów zatrzymały; Więc żeby długo żaden się nie bawił, Porwą za klamry: pękł zamek spróchniały, Widok się wdzięczny natychmiast objawił. Wracają, pracy nie podjąwszy marnie, Dając znać wszystkim, że mają księgarnię.
Właśnie natenczas ojciec przeor trwożny Dla dobrej myśli resztę kufla dusił. Wchodzi w tym punkcie goniec nieostrożny: Porwał się ojciec i z nagła zakrztusił. Już chciał ukarać, lecz jako pobożny Wypić za karę, co było, przymusił. Zagrzany duchem pokory chwalebnym, Wypił brat resztę po ojcu wielebnym.
Wdzięczna miłości kochanej szklenice! Czuje cię każdy, i słaby, i zdrowy; Dla ciebie miłe są ciemne piwnice, Dla ciebie znośna duszność i ból głowy, Słodzisz frasunki, uśmierzasz tęsknice. W tobie pociecha, w tobie zysk gotowy. Byle cię można znaleźć, byle kupić, Nie żal skosztować, ni
następna strona
::-[ poprzedni rozdział :: spis treści :: kolejny rozdział ]-::
|